Jumbo Sinaasappelsap: plagiaat of tijdloos ontwerp?

Mijn oog viel laatst op de nieuwe pakken sap van het Jumbo huismerk. Mijn aandacht werd onbewust getrokken, aangetrokken door gevoelens van nostalgie. Ik herkende in de Jumbo pakken het goeie ouwe Appelsientje van weleer. Het Appelsientje uit de tijd van Goudappeltje en Fruitdruifje, uit de tijd van mijn jeugd.

Dit re-design van de Jumbo sappakken komt in een tijd, dat nostalgie goud waard is. Dat zien we nota bene terug in de laatste reclame van Appelsientje zelf: “Al 40 jaar het beste onder de zon” (http://www.youtube.com/watch?v=Tnk6hXMZmq4)

Ontzettend slim dus van Jumbo, om de oude pakken van Appelsientje als Jumbosap weer op het schap te zetten!

De overeenkomsten zijn stuitend:

Om te beginnen is het Jumbo-pak voor de gelegenheid van langwerpig en smal, weer richting traditionele “Tetra Brik” baksteenproporties teruggebracht. Maar wat natuurlijk het meest in het oog springt, is het kleurgebruik: oranje-wit-oranje met de productnaam netjes gecentreerd in een oranje font. En ook aan de detaillering hebben de meestervervalsers van Jumbo de nodige zorg besteed. We zien nagenoeg dezelfde hele en halve sinaasappels, een vergelijkbaar kwaliteitsstempel, én bijna dezelfde slogan “100% puur sap” vs. “puur en ongezoet” op de pakken terugkomen.

Is hier sprake van inbreuk op het merkenrecht van Appelsientje? Nee. Jumbo past een aantal heel gangbare en generieke grafische elementen toe. Het is zogezegd een weinig origineel, maar tijdloos ontwerp.

Is hier dan sprake van plagiaat? Misschien. Zullen we ooit weten of dit een bewuste of onbewuste voltreffer is?

Is dit een voltreffer? Ik denk van wel. Bewust of onbewust een geniale strategie voor Private Labelaars: recycle het ontwerp van je A-merk marktleider, liefst uit de kindertijd van de huidige shopper, en je scoort punten voor nostalgie en vertrouwen!

Lay’s Deep Ridged: Toch maar liever weer Superchips!

Met de hete adem van huismerken in hun nek, worstelen merkfabrikanten met de vraag: Hoe blijven wij de koningen van “Value for Money” een stapje voor?

Meerwaarde creëren is dan het devies, want op kosten kunnen deze merkfabrikanten het spelletje natuurlijk nóóit winnen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, getuige de recente Europese innovatie van Pepsico: Lay’s Deep Ridged (Walkers Deep Ridged, Lays XTRA Onduladas).

Ik stel me zo voor dat dit project ontstaan is uit de technologische ontwikkeling van state-of-the-art vlijmscherpe messen, waarmee aardappels flinterdun in allerlei vormen kunnen worden gesneden. Research & Development helemaal door het dolle heen, natuurlijk, patent aangevraagd, en het hogere management enthousiast gemaakt. “Dít”, zo zullen ze gezegd hebben, “dít kunnen Private Labelaars zomaar niet namaken!”

Anderzijds zal Pepsico natuurlijk de strategie hebben gehad om “de consument” méér beleving, een multi-sensorische “experience” van chips te geven.

En tenslotte zal men heel goed hebben begrepen, dat mensen niemand 225 of 200 gram chips koopt of eet, maar gewoon “een zak”. En met chips die méér ruimte inneemt, zoals chips met “ridges twice as deep”, is zo’n zak natuurlijk veel sneller vol en verkoop je voor dezelfde prijs veel minder gefrituurde aardappel.

En zo werd Deep Ridged geboren. Chips die er anders uit ziet, die anders aanvoelt in de mond, die anders kraakt, die anders smaakt… kortom: avontuurlijke chips voor een jonge, actieve doelgroep.

Maar… de nodige TV-reclames met skaters, wall climbers, facebookpagina’s  en outdoor campagnes op jongerenfestivals ten spijt, het is te verwachten dat zélfs de prijs-ongevoelige doelgroep van jongeren deze chips uiteindelijk links laat liggen. Deze sensationele nieuwe beleving is helaas niet zo uniek en avontuurlijk als wordt beloofd (maar wel 67% duurder) en na de eerste kennismaking zal niet snel een herhalingsaankoop volgen.

Pepsico is er met deze innovatie vooral in geslaagd om mijn interesse in het aloude Superchips weer aan te wakkeren. Superchips doet wat Deep Ridged belooft én is -vreemd eigenlijk- ook nog eens een slordige 10% voordeliger  dan gewone chips.

De drie nieuwe P’s van eieren

Waarom er in dozen eieren bijna steevast een los veertje zit? Ik kan niet anders dan denken dat dat pluimpje één van de P’s is van de eier-marketing mix.

En daar is sinds vandaag –althans mijn observatie dateert van vandaag- voor vrije uitloopeieren nóg een P bijgekomen: de P van polychroom.

Want de vrije uitloopeieren die ik vandaag kocht, waren niet zoals ik van batterij- en scharreleieren gewend was  monochroom, maar juist een bonte verzameling van wit, beige en verschillende tinten bruin. Dat gaf mij een goed gevoel: géén uniforme legfabriekseieren, maar puur natuur!

What’s next? Een niveautje hogerop, biologisch, heb ik zo tot mijn grote schaamte nog nooit geprobeerd, maar het zou logisch zijn, wanneer die niet alleen in kleur, maar ook in grootte zouden verschillen, pluriform, met misschien hier en daar een verdwaalde dubbele dooier...

De drie nieuwe P's van eieren: Pluriform, Polychroom en met een Pluimpje!

Ketchup Culinair?

Jaren geleden had je ook al speciale sauzen van Heinz. Ik herinner me een whisky cocktail saus en de ongeëvenaarde ketchup met zongedroogde tomaten. Er was nog een derde. Zijn spoorloos uit de schappen verdwenen…

In de herkansing dan maar: Met Heinz Culinair Ketchup.

Mijn spontane reactie, op basis van de naam en de eerste print advertenties, was er één van verbazing. Hoe kunnen ze dát nou zó doen? Culinaire ketchup: een contradictio in terminis!

Dus heb ik het product gekocht, voor deze blog, en… binnen no-time opgegeten! Hét bewijs dat het geen culinair product is, want dan had het nog in de kast gestaan. Heerlijk bij gehaktbal, kipfilet, beenhammetje of hamburger. Maar dan niet in van die culinaire toefjes (zie afbeelding hierboven), maar gewoon: lekker dik en lekker veel.

Het heeft niet lang geduurd of de positionering is -terecht- aangepast. De naam is nog steeds ‘Culinair’, maar de reclames spreken liever van ‘veelzijdig’ (in beeld) en (in woord) een ‘smaakvolle verrassing voor je dagelijkse maaltijd’. En dat is het.

Ik hoop dat dit een blijvertje is. Inmiddels is de tweede pot “geroosterde knoflook, tijm en honing” in gebruik en met het barbecueseizoen voor de boeg, verwacht ik ook de ander twee smaken te willen proeven.

Over barbecue gesproken…

Allerhande 06-2013 is een speciale manneneditie (“met center fold”) vol mannelijke gerechten, lekker veel vlees en lekker veel grillen.

Ongelooflijk dat Heinz deze kans niet heeft gegrepen om Ketchup Culinair verder richting het barbecuemoment te pushen. Wél een advertentie van Heinz pasta sauzen (zelfde budget, toch, Heinz marketingdames?), maar watertandend van al dat lekkers word ik niet subtiel gewezen op Culinaire Ketchup. 

Moet ik dan maar één van de concurrenten die wél hebben geadverteerd, de nieuwe Calvé hamburgersaus of Remia BBQ saus, proberen? Een gemiste kans voor verder een mooie innovatie!

Magnum schepijs: gewoon lekker chocoladeijs, maar géén Magnum

Aanvankelijk werkte de advertentie in Allerhande verwarrend: Wat is dit? Een ‘iced cappuccino’ van Magnum?

De website was duidelijker: Het is schepijs in een beker.

Unilever baant met de introductie van dit Magnum schepijs een weg voor het Magnum merk van voornamelijk buitenshuis- en individuele consumptie naar ook binnenshuis en in een sociale setting.

De 450ml bekers (“pints” noemt Unilever ze zelf, alhoewel minder dan de Amerikaans (473ml) of Engelse pint (568ml)) kosten een bescheiden 3,79 EUR. Daarmee neemt het een slimme positie in tussen het duurdere Ben & Jerry’s en het goedkopere Hertog (beiden óók Unilever) en concurreert het bij Albert Heijn rechtstreeks met de luxe AH huismerk ijsbekers.

Een logische introductie dus. Succes gegarandeerd, lijkt me zo. En als het tóch uit de schappen zou verdwijnen, dan is dit waarschijnlijk niet om tegenvallende verkopen, maar om het volgende:

Wat doet dit met het Magnum merk?

Magnum heeft toch een zekere ‘status aparte’: vol roomijs met een dikke knapperige laag chocolade.

Dat dikke en knapperige is bij Magnum schepijs echter ver te zoeken. De verpakking belooft nog enigszins aarzelend, met kleine letters en onjuist spatiegebruik (www.spatiegebruik.nl) een “hart van chocolade saus, romig chocolade ijs en krakende Magnum chocolade”, maar na het openen van de beker blijken dit minuscuul kleine korreltjes te zijn.

Een detail misschien, maar voor de échte Magnum-liefhebber een groot gemis. Hét onderscheidende element ontbreekt. Zónder dikke knapperige chocolade is dit schepijs géén Magnum schepijs, en wordt de Magnum reputatie geschaad.

Een kleine receptwijziging, met flinke brokken écht krakende chocolade, is dus wenselijk! 

Hero Kokoswater

Sinds een tijdje in de supermarkt en momenteel prominent op de website www.hero.nl van het vernieuwde Hero: Kokoswater, verkrijgbaar in twee varianten, in combinatie met ananas óf met druif en limoen.

Wat moeten we daar nu van denken?  Het schijnt “ultiem dorstlessend” te zijn en volgens de “productenzoeker” op de website concurreert het met Hero’s eigen “Gewoon Water”: een frisse dorstlesser.

Hero biedt ons dus de keuze tussen de ultieme én de frisse dorstlesser. Dat vraagt om een vergelijking!

Om te beginnen bevat “Gewoon Water” (uiteraard mét toegevoegd fruitsap) slechts 14 Calorieën per 100 ml tegenover het dubbele bij Kokoswater. Dit is voornamelijk toe te schrijven aan de in het sap (inclusief het kokoswater, want kokoswater is kokossap) aanwezige suiker.

Voor dat beetje meer suiker betalen we vervolgens 2,29 EUR per 460ml, ruim 2½ keer zoveel als de 1,69 EUR die we bij Albert Heijn voor de 900ml variant “Gewoon Water” betalen.

Óf is het verschil méér dan dat beetje extra suiker? Misschien is er wel een gezondheidsvoordeel? Je zou het haast denken…  De claims “dorstlessend” (website) en “een drankje dat goed is voor de vochtbalans” (tv-reclame) kunnen volgens de wettelijke definities inderdaad als gezondheidsclaims worden geïnterpreteerd. Wie durft hiervan melding te maken bij de NVWA?

Vochtbalans dus. De website (“een prima alternatief voor sportdrank”) en de beelden uit de tv-reclame zetten Kokoswater ook nadrukkelijk neer als een natuurlijke sportdrank. Rechtvaardigt dát dan de absurd hoge prijs? Nee. Het gerenommeerde Extran kost minder dan de helft.

Conclusie: Hero lijkt te gokken op de goedgelovige, naïeve, bereidwillige en prijs-onbewuste consument, die aangetrokken wordt door het natuurlijke, misschien het exotische, misschien het “nieuwe” en/of het ogenschijnlijk gezonde karakter van Kokoswater, én de niche-markt van sporters, die “puur natuur” verkiezen bóven effectiviteit.

Dus, voor iedereen die Kokoswater tóch eens wil proeven: Snel naar de winkel, want dit lijkt zo’n typisch gevalletje te worden van OP=OP…

Welkom

Al jaren volg ik uit professionele en persoonlijke interesse nauwgezet food-innovaties, productintroducties en communicatie rondom levensmiddelen in binnen- en buitenland. Vaak zie ik dan producten en concepten voorbij komen waarvan ik vrees dat ze gedoemd zijn te mislukken, waarvan ik vind dat ze béter hadden gekund, en af en toe zo één, waarvan ik denk "Wauw, da's geniaal!"

Maar heb ik gelijk? 

Met deze blog neem ik de proef op de som. Ik ga de komende tijd nieuwe food-producten recenseren en probeer daarmee te voorspellen of ze succesvol zullen zijn of juist niet, en vooral: waarom.

Ik ben benieuwd!